czekoladę w ciemności. Lubię patrzeć w gwiazdy. -No to powinnaś się dobrze czuć w tym domu. -Szczerze mówiąc, tak właśnie jest. Richardowi zależało, żeby czuła się u niego dobrze. Rano przyjeżdża Kelly, więc tym bardziej chciał, by Laura została, zwłaszcza po porannym telefonie od Katherine Davenport, która nie zdołała w tak krótkim czasie znaleźć wykwalifikowanego zastępstwa. Richard uznał, że jest na niego wściekła i wcale się nie rozglądała za kimś na miejsce Laury. Kilka minut później rozległo się pukanie do drzwi. Richard podszedł bliżej i spojrzał przez wizjer. -Zostaw to przed drzwiami. Pokazała drzwiom język. -Doprawdy urocze, panno Cambridge - stwierdził oschle. Laura uśmiechnęła się słabo i odstawiła tacę. -Panie Blackthorne, co do ostatniej nocy... Richard jęknął, po czym nacisnął guzik interkomu znajdujący się koło drzwi. -Niedobrze, że cię dotknąłem. -Dlaczego? Zamrugał powiekami. -Jesteś opiekunką mojej córki. -I jestem pod ręką, prawda? - postanowiła go podręczyć. -Słucham? Skrzywiła się, słysząc kąśliwy ton jego głosu. -No, cóż, mieszkam tutaj i jestem kobietą, i ... -... i aż miło na ciebie popatrzeć - dokończył, choć Laura nie to chciała powiedzieć. Jej wargi wykrzywiły się z goryczą. Niemal chciałaby mieć tyle blizn, co Blackthorne. Wtedy miałaby pewność, że mężczyzn pociąga w niej nie tylko jej wygląd. - Nie to miałam na myśli. - Zastanawiasz się, jak długo nie byłem z kobietą? Chrapliwe, przeciągane wolno słowa sprawiły, że poczuła miękkość w kolanach. -Oczywiście, że nie! -Kłamczucha. Skrzyżowała ręce na piersiach i wbiła wzrok w drzwi. -Przezwiska to dość infantylna taktyka obrony. -Przepraszam! Zapomnij, że w ogóle o tym wspomniałem. -Dobrze. -Świetnie. Ale jakoś mu nie ufała. Trzymał się z dala od świata, a tu nagle wczoraj przyciągnął ją do siebie, jakby była kołem ratunkowym rzuconym tonącemu. I nie potrafiła zapomnieć elektryzującego dreszczu, jaki ją w tamtym momencie przeszył, fali gorąca, jaka ją zalała. Pragnęła go dotknąć. Przy nim czuła się mała i bezbronna. Ponadto, w tamtej chwili, niemal uwielbiana. O tym się nie da łatwo zapomnieć. - Jeśli będziesz chciał dokładkę, po prostu krzyknij - zapro ponowała, po czym jej kroki zadudniły na schodach. Richard wniósł tacę do pokoju. Gapił się na monstrualną ilość jedzenia: jajka, naleśniki, smażony bekon, kiełbaski, kawę, tosta, dżem, placki ziemniaczane, nawet kaszę. Jeśli zje to wszystko,