ciepło z ramion ich obojga, po czym rozejrzała się za Jackiem. Siedział przy drzwiach balkonowych, tyłem do widoku, z twarzą częściowo pogrążoną w cieniu, ale Lizzie od razu z wielką ulgą dostrzegła na niej „uśmiech numer jeden", ten, który rozjaśniał każdy milimetr skóry i oznaczał, że jej syn jest naprawdę uszczęśliwiony. Ostatnio bowiem coraz częściej pojawiał się ten inny uśmiech, „numer dwa", oznaka dyskomfortu czy nawet bólu, starannie skrywanego przed całym otoczeniem. - Cześć, mamo! Jak podróż? Lizzie dała Sophie jeszcze jednego całusa, zwichrzyła ciemną czuprynę Edwarda i przez pięknie urządzony salon ruszyła do wyraźnie zadowolonego Jacka, siedzącego na wózku w koszulce w paski i denimowych szortach. - Wspaniała - odrzekła, przytulając go mocno. - A wasza? - Całkiem niezła, tylko Sophie porzygała się w samolocie. - Tak? - Lizzie obejrzała się na córeczkę w momencie, gdy z sypialni wyszła Gilly z ręcznikiem na ramieniu. - Cześć, Gilly! Jak się miewasz? - Świetnie, dziękuję. - Uśmiechnęła się do Jacka. - Już ci naopowiadał? - Nienawidzę latania - burknęła Sophie. - Ale już lepiej się czujesz, prawda? - Lizzie po rozpromienionej buzi córeczki poznała, że pytanie było zbędne. - Cudowne te pokoje! - Gilly podeszła do Jacka i położyła mu rękę na ramieniu. - I co za widok! - Niesamowity - przyznał chłopiec. - No, widzę, że wszyscy zadowoleni? - odezwał się z tyłu głos Christophera. - Witaj, gwiazdo! Stał, wypełniając swą wysoką sylwetką framugę drzwi, ubrany w dżinsy i białego T-shirta, imponujący jak zawsze. Lizzie zapragnęła, jak często w takiej chwili, by jakimś cudem pozbawić go tamtej skazy i móc się skupić tylko na jego niezwykłej dobroci - Cześć, Christopherze. - Pocałowała go w policzek. - Pewnie, że wszyscy zadowoleni. Tym razem naprawdę nas rozpuściłeś. - Gdzie reszta? - spytał, obejmując ją ramieniem. - Susan - dwa piętra niżej. - Lizzie dyskretnie się odsu-nęła i usiadła na sofie. Spojrzała na córeczkę, która studiowała kartę room service'u. - Chodź, Sophie, opowiesz mi, co to się działo w samolocie. - Widząc, że dziewczynka jej nie słucha, zwróciła się znów do męża: - Richard także tu mieszka, a reżyser Bill Wilson i Gina, jego sekretarka, chyba niebawem zjadą, ale nie jestem pewna. - A ekipa? - spytał Edward, który jeszcze przed