najznakomitszych rodów Nowego Orleanu, zakochał się właśnie w niej. – Kocham cię, Richardzie – szepnęła. – Bogu dzięki. – Raz jeszcze oparł się czołem o jej czoło. – Chodźmy do środka. Po chwili otoczył ich gwar zabawy. Rozradowani goście rozdzielili ich, wciągając w dwa osobne kółka. W końcu Richard wygłosił swoje krótkie przemówienie, które zostało przyjęte bardziej niż życzliwie. Od tego momentu przyjęcie nabrało tempa, jakby do wszystkich dotarło, że już niedługo wszystko może się zmienić. No cóż, nadchodził ostatni rok starego wieku i trzeba było się wyszaleć. Fin de siecle, schyłek pewnej epoki. A dalej była już tylko niepewność. W końcu wybiła północ. W górę wystrzeliło konfetti i serpentyny, rozległ się dźwięk piszczałek, zaczęto składać sobie życzenia. Otwierano kolejne butelki szampana, posilano się potrawami ustawionymi na udekorowanych stołach. Wreszcie goście zaczęli się rozchodzić. Kiedy Richard odprowadził do drzwi ostatnią parę, Kate zabrała się za porządki, chociaż na rano zamówione były sprzątaczki. – Boże, jaka jesteś piękna. Uniosła głowę. Stał w drzwiach między jadalnią a dużym salonem i obserwował każdy jej ruch. Uśmiechnęła się. – A tobie sukces uderzył do głowy. Sukces lub alkohol – rzuciła z żartobliwą przyganą. – I jedno, i drugie. Ale nie kłamię. Jesteś naprawdę cudowna. Wiedziała, że tak nie jest, bo co najwyżej można ją było określić jako atrakcyjną. Poruszała się z gracją i miała miłą, choć nieco zbyt kanciastą twarz, która nie poddawała się działaniu czasu. Nikt jednak nie powiedziałby, że jest wspaniała czy seksowna. – Cieszę się, że tak uważasz. – Nie lubisz, jak ci się mówi komplementy, prawda? To pewnie z powodu twojego ojca... – Dlaczego? Tata mówił mi wyłącznie miłe rzeczy. - Masz dobre zęby, Katherine Mary McDowell – zaczęła przedrzeźniać jego sposób mówienia. – Nie masz pojęcia, co to za skarb, dobre kości i zęby. – Zaśmiała się. – Mówił to tak, jakbym była jakąś kobyłą. Znowu się uśmiechnął, a Kate po raz kolejny przypomniała sobie tego chłopaka, w którym kochały się wszystkie dziewczyny z Tulane. – Nie ma co, twój ojciec zawsze umiał znaleźć właściwe słowa... – Oj, tak. – Westchnęła. – Chodź, pomóż mi. Nie leń się. Potrząsnął głową i jeszcze intensywniej zaczął przyglądać się żonie. – Kate – powiedział czule. – Wielu się o ciebie starało, również Luke, ale to ja cię zdobyłem. Jak zwykle kiedy wspominał ich wspólnego przyjaciela, Luke’a Dallasa, poczuła jednocześnie tęsknotę i ciężar winy. Kiedyś stanowili nierozłączną trójkę przyjaciół, a Luke był dla Kate prawdziwym powiernikiem i doradcą. To u niego szukała pocieszenia, gdy działo się coś złego. W tamtych latach był jej bliższy i droższy niż Richard. Lecz zniszczyła tę przyjaźń jednym bezmyślnym gestem. Zawstydzona opuściła głowę i ponownie zaczęła zbierać filiżanki i talerze. – Upiłeś się – mruknęła. – I co z tego? Przecież nie muszę prowadzić.