Miała nadzieję, że przynajmniej trafił do dobrych ludzi, do dobrej rodziny. Na szczęście okazało się, że tak właśnie jest. Ale ta świadomość nie przyniosła jej spodziewanego ukojenia. Żal i zgryzota okazały się zbyt silne, nie wiedziała, jak sobie z nimi poradzić. Czuła się tak, jakby Justin umarł albo zabrano go jej jeszcze raz. Tego, co zrobiła, nie można już było cofnąć. David osłupiał, kiedy powiedziała mu, co zamierza. Płakał, krzyczał, wściekał się; Milla przeszła już wcześniej przez wszystkie te fazy w zaciszu własnych czterech ścian. - Dopiero go odnaleźliśmy! - krzyczał. - Jak możemy zrobić coś takiego? Nawet się z nim nie zobaczyć, nie porozmawiać?! - Spójrz na niego - mówiła Milla łagodnie, podsuwając mu fotografię. - Jest szczęśliwy Chcesz mu to odebrać? - Moglibyśmy chociaż się z nim zobaczyć - nalegał zdesperowany David. - On nawet nie wie, kim jesteśmy. Ja... Millo, an43 421 do cholery, zgadzam się, że nie możemy burzyć mu życia, odbierając tamtym ludziom, ale wreszcie mamy szansę, by... - Nie. Jeśli zjawimy się nagle, nie zapewniając jego nowych rodziców, że Justin należy już nieodwołalnie do nich, to jak myślisz, co zrobią? Ja wiem, co bym zrobiła. Zabrała dziecko i uciekała jak najdalej. - Ale... możemy się z nim zobaczyć... - błagał David, niezdolny do polemiki z jej rzeczowymi argumentami. - To musimy zostawić jego rodzicom. Właśnie tak. Musimy wybrać to, co najlepsze dla Justina, a nie dla nas. Davidzie, masz rodzinę. Kochasz ją, myśl także o niej. Nie możemy rujnować ludziom życia własnym egoizmem. - Co w tym egoistycznego, że chcę się zobaczyć z własnym synem? Ty przecież poświęciłaś mu całe życie. Szukałaś, walczyłaś, zrobiłaś wielokrotnie więcej, niż ja kiedykolwiek próbowałem. Jak możesz nie chcieć przynajmniej z nim porozmawiać? - Chcę - odparła z mocą. - Chcę go złapać i nigdy już nie wypuścić z ramion. Ale jest już za późno. O wiele lat za późno. Nie jesteśmy już jego rodziną. Jeżeli kiedykolwiek go poznamy, to będzie wybór chłopaka, nie nasz. Inaczej moglibyśmy zrobić mu straszliwą krzywdę. Nie o własne szczęście walczyłam przez te wszystkie lata. Musiałam się dowiedzieć, czy Justin jest bezpieczny, czy jest kochany Teraz już wiem: tak właśnie jest. Z trudem przełknęła ślinę. - Tak właśnie jest - powtórzyła cicho. an43 422 Ledwie widziała przez łzy, jak David podpisuje dokumenty. A potem bierze kartkę papieru i pisze list do Justina: jak bardzo go kocha, jak wielką ma nadzieję kiedyś go spotkać. Podał kartkę Milli, która umieściła ją wśród innych papierów - razem z własnym listem do syna. Miała nadzieję, że Justin-Zack kiedyś przeczyta te listy, że zainteresują go one na tyle, by skontaktować się z Davidem i z nią. Miała nadzieję, że Winbornowie nie zniszczą przekazanych papierów.